ویتامین های موجود در عسل
بی شک عسل حاوی مقادیر اندک، ولی قابل اندازه گیری از چند ویتامین است. هیداک و همکارانش ویتامین های تیامین، ریبوفلاوین، اسیداسکوربیک، پیریدوکسین، اسیدپنتوتنیک و اسید نیکوتینیک را در عسل شناسایی کردند. آنها ابراز داشتند که تصفیه عسل از مقدار ویتامین های آن می کاهد.
در آزمایشات دیگر مشخص شده است که ویتامین های گروه ب در نمونه های مختلف عسل با هم تفاوتهای عمده ای نشان می دهند. این اختلاف مربوط به منبع عسل و مقدار گرده ی موجود در آن است.
باتوجه به مقادیر ویتامین های موجود در عسل و احتیاجات روزانه انسان به ویتامین ها و مقدار عسل مصرفی توسط هر فرد، میتوان به وضوح گفت که ویتامین های موجود در عسل از اهمیت چندانی برخوردار نیست؛ زیرا انسان نمی تواند به قدری عسل مصرف کند که از طریق عسل مقدار قابل توجه ای ویتامین های موجود در آن را کسب کند.
عسل شامل مقدار کمی ویتامین های تیامین (B1)، ریبوفلامین(B2)، اسید پانتوتنیک(B5)، نیاسین(B3) و پیریدوکسین(B6) و اسید اسکوربیک (C) است.
با وجود اینکه مقدار ویتامین C اکثر عسل های جهان کمتر از 5 میلی گرم در 100 گرم عسل است، بعضی از عسل ها از جمله عسل نعناع دارای ویتامین C بالایی هستند (280-160 میلی گرم در هر 100 گرم) مقدار ویتامین C در بعضی از عسل های ایران بین 240-118 میلی گرم در 100 گرم عسل تعیین شده است.
اگرچه ویتامین های فوق الذکر در عسل به مقدار خیلی کم وجود دارند، اما از اهمیت زیادی برخوردار می باشند؛ زیرا آنها مخلوط با کربوهیدرات ها، املاح معدنی و اسیدهای آلی می باشند. مقدار ویتامین های موجود در عسل بستگی به مقدار گرده گلی دارد که توسط زنبوران عسل افزوده می شوند. عسل تصفیه نشده و عسل باموم (شان) از نظر ویتامین غنی است و تصفیه باعث کاهش ویتامین های عسل می شود. دانشمندان ویتامین های موجود در عسل را مرهون دانه های گرده آن می دانند.
شایان ذکر است که منشا ساختمانی عسل ارتباطی با دانه گرده ندارد و ممکن است بعضی مواقع گرده های ذخیره شده در کندو به مقدار جزئی با عسل مخلوط شوند
